Lieve allemaal,

Alweer een tijdje niks van me laten horen dus maar weer tijd voor een nieuw blogje. Ik zit nog steeds in the Orange House in Hastings, en aangezien er niet zo veel bijzonders te beleven valt in deze stad is er helaas ook niet zoveel nieuws te vertellen.

Maar zoals de titel al zegt: nóg een keer ziekenhuis.. Een paar weken geleden was ik met Iris en nog 3 andere mensen even gezellig naar de bar geweest. (Was ook weer niet zo bijzonder want er waren alleen maar dronken dikke maori's daar..) Toen we weer thuis kwamen voelde Iris zich niet al te lekker ging direct naar bed. Tegen uurtje of 4 ben ik toen ook naar boven gelopen om te gaan slapen. Ik merkte toen direct dat het niet oke ging met Iris. Ze lag flink te draaien in bed en moest bijna huilen van de pijn. Samen zijn we toen weer naar beneden gestrompeld want ze had t gevoel dat ze moest kotsen. Nou dat heeft ze inderdaad flink gedaan.. Hierna lukte het haar niet meer om rechtop te gaan staan en is ze op de bank gaan liggen. Ze begon helemaal te shaken, zag heel erg bleek, bleef overgeven, huilde van de pijn en kon amper praten. We hebben de jongens wakker gemaakt want Iris moest echt naar het ziekenhuis. Alleen kon ze niet eens rechtop zitten laat staan lopen, dus we zaten wel even in paniek met zn allen. Ondertussen riep Iris maar dat ze nú een dokter nodig had, dus hebben we maar besloten om de ambulance te bellen. Gelukkig was deze er vrij snel. Nadat ik snel alle belangrijke papieren had gepakt werd ze de ambulance in geschoven. Stiekem moet ik zeggen dat ik dat natuurlijk hartstikke interessant vond en de 2 ambulancebroeders waren erg aardig en hebben ook van alles uitgelegd. Ze hadden Iris inmiddels een infuus gegeven om uitdroging te voorkomen, morfine gegeven tegen de pijn en nog wat voor de misselijkheid. Na een korte rit kwamen aan bij het ziekenhuis en kreeg Iris een bedje op de spoedpost. Terwijl de verpleegkundige Iris wat op ging frissen kon ik al het papierwerk gaan invullen. Dit was bij hetzelfde lieve griekse vrouwtje die mij toen had geholpen bij mijn pols. Ze herkende me nog en zou me weer helpen! Toen ik weer terug kwam had Iris een prachtige ziekenhuisjurk aan en was ze in slaap gevallen. Die nacht heeft ze nog verschillend keren overgeven, zijn er ongeveer 3 dokters langs geweest en heeft ze nog wat dingen over het infuus gekregen tegen de misselijkheid. En raad eens wie er de volgende ochtend een dagdienst had.. Jep, dokter Nick ;) Ook hij herkende ons nog! Hij vertelde ons dat Iris een flinke maaginfectie had opgelopen en dat dit ook vaak voorkomt onder backpackers. Dit kon verholpen worden met goed drinken, een antibiotica kuurtje en rust. Gelukkig niks ernstigs dus! "By the way, my name is Nick" zei die. Dus wij schoten in de lach, want ja ons hele hostel weet dat zelfs!! :) Tegen uurtje of 12 mochten we dan eindelijk naar huis. Nick (de manager, niet de dokter..) kwam ons ophalen en Iris mocht in zijn bed slapen. Dit was namelijk een privekamer met badkamer zodat ze niet helemaal in het stapelbed op de slaapzaal hoefde te klimmen. Ze was ook nog 3 dagen besmettelijk dus mocht dan ook niet in de keuken of andere badkamers komen. Nadat Iris eindelijk lekker lag te slapen ben ik ook maar mn bed ingedoken. Ik was namelijk al 27 uur wakker... Een nieuw record!! Die nacht stelde Monzi voor dat ik in zijn bed zou slapen zodat ik bij Iris kon blijven. We hadden dus heerlijk een kamer voor onszelf voor 2 nachten :). Gelukkig knapte Iris al snel weer op en kon ze weer normaal eten en drinken. Zo gauw ze weer grapjes begon te maken wisten we dat ze beter was en werden we weer terug gestuurd naar onze eigen kamer.. Weer een nieuwe ervaring rijker!

Na mijn pols 3 weken rust gegeven te hebben voelde het eindelijk weer goed. Ik heb geen pijn meer en kan m ook weer gewoon normaal gebruiken. Alleen zware dingen tillen of potjes opendraaien gaat nog niet helemaal lekker, maar er is altijd wel een sterke jongen in de buurt de me daarbij kan helpen ;) Ik kon dan ook eindelijk weer aan het werk, want dat was namelijk de reden waarom ik in Hastings was. Na een paar telefoontjes had ik een baantje op een "apple orchad", waar ik moest 'applethinnen', of te wel de kleine appels plukken of waar teveel waren wat extra appels plukken. Super simpel! Iris werkte daar ook al een paar weken dus we konden gezellig samen werken. De eerste paar dagen heb ik voornamelijk met Michelle gewerkt. Voor de appels in de bovenkant van de bomen moesten we een ladder gebruiken en elke keer als ik die ladder op klom keek Michelle me aan zo van: doe je voorzichtig! En Iris ook de hele tijd 'val alsjeblieft niet van die ladder!' Denken ze dat ik onhandig ben ofzo?!

We werken 6 dagen in de week van 7.00 tot 17.30 en vaak is het ook nog een 28 graden buiten. Dat zijn dus erg lange en warme dagen. Maarr ik ben al lang blij dat ik eindelijk aan het werk kan!

Afgelopen zaterdag was ik aan het werk met Tino en we waren gezellig aan het kletsen. Ik stond op de ladder ineens voel ik de ladder onder mn voeten weg glijden. Hetgeen waar iedereen bang voor was gebeurde: ik viel van die stomme ladder. Voor ik het wist lag ik op de grond met de ladder ineengeklapt onder me. Geen idee hoe het precies gebeurde maar het ging zo snel! Tino schrok natuurlijk heel erg en was een beetje in paniek. Mijn eerste reactie? Ik kreeg de slappe lach..!! Gewoon uit pure shock denk ik. Lag ik daar op de grond hysterisch te lachen, fantastisch.. Na uitgelachen te zijn stond ik op en kwam er achter dat alles nog heel was. Wel last van mn rug, billen en hoofd en flink onder de schrammen en blauwe plekken maar dat ben ik wel gewend ;). (Ik heb nu 1 prachtige blauwe bil ook). We hebben toen maar besloten om eerst even de onderste laag van de bomen te doen ipv weer op die ladder gaan staan. Af en toe word ik gewoon moe van mn eigen domme onhandigheid.. Maargoed, niks ernstigs gelukkig!

Helaas heb ik maar 2 weken kunnen werken want het werk is nu alweer klaar. We werkten te snel! Aankomende zaterdag geeft de baas een feest om te vieren dat het seizoen over is, nu al zin in! Ik ga nog kijken of ik nog een baantje kan vinden voor een paar dagen voordat het kerst is, maar ik ben bang dat dat lastig gaat worden.. Ik laat het jullie weten!

Aankomende maandag komt Eline hier! Jippie! :) De vriendin van Iris, Janne is hier ook al en als Eline hier dan ook eindelijk is kunnen we gezellig samen kerst vieren met iedereen hier in the Orange House. Na kerst gaan we met zn vieren weer terug naar Auckland en daar zijn we dan tot aan oud en nieuw. Op 10 januari komen paps en mams en dan gaan we saampies met een camper door NZ reizen!! Leukleukleuk!

En ja over een week alweer kerst... Heel bizar! Iris en ik hebben het huis hier al versierd met kerstversiering onder luid gezang van kerstliedjes maar alsnog totaal geen kerstgevoel! Het is namelijk lekker warm met een zonnetje en terwijl ik dit schrijf zit ik dam ook lekker buiten. Op de achtergrond is er iemand gitaar aan het spelen dus ik voel me intens gelukkig, gevoel van zomervakantie! Eerste kerstdag gaan we dan ook op het strand vieren! Om jullie even jaloers te maken ;)

Bedankt voor al jullie leuke en lieve berichtjes! Vooral blijven doen :)

Heel veel liefs xx